Genezy wszelkich znanych i opisanych form działalności na rzecz głuchych należy upatrywać w działalności Kościoła. Wyraźne wzmianki o próbach nauki głuchych czerpiemy od historyka Kościoła – św. Bedy Venerabilis (ok. 672-735). Wzmianka historyczna dotyczy św. Johna z Beverley († 721 r.), biskupa Hexham, a później Yorku w Anglii, który to ok. 683 r. uczył pewnego głuchego żebraka porozumiewania się. Św. Franciszek Salezy (1567-1622), biskup Genewy, zapisał się m. in. tym, że przygotował do pierwszej spowiedzi i do pierwszej Komunii św. niesłyszącego chłopca imieniem Marcin. Natomiast św. Filip Smaldone (1848-1923) jako kapłan zdobył doświadczenie pedagogiczne i założył specjalny dom dla głuchych. 5 marca 1885 roku wyjechał do Lecce, gdzie otworzył wraz z trzema siostrami zakonnymi zakład dla osób niesłyszących. Tam też założył zgromadzenie Sióstr Salezjanek Świętych Serc. Dnia 12 maja 1996 r. papież Jan Paweł II beatyfikował ks. Filipa Smaldone, dzięki czemu stał się on patronem niesłyszących we Włoszech. Dnia 15 października 2006 r. papież Benedykt XVI dokonał jego kanonizacji – św. Filip Smaldone jest odtąd, wraz ze św. Franciszkiem Salezym oraz św. Janem z Beverley, patronem niesłyszących na całym świecie.
