W 1854 r. papież Pius IX w konstytucji apostolskiej „Ineffabilis Deus” ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, czyli wolności Matki Bożej od grzechu pierworodnego. Artyści jednak ilustrowali tę ideę już w średniowieczu, a w okresie nowożytnym opracowano popularny dziś sposób przedstawiania Niepokalanej. Dokładny opis ikonograficzny wizerunku Maryi podał hiszpański teoretyk sztuki Francisco Pacheco (1649) podkreślając, że „musi ona być tak piękna, jak tylko zdoła to oddać pędzel malarza”, a Bartolomé Esteban Murillo namalował ten temat w kilkunastu różnych wersjach, pokazując Niepokalane Poczęcie podobnie jak Wniebowzięcie. Jedna z nich jest prezentowana w tym artykule.
W reprodukowanym obrazie Matka Boża przedstawiona jest w abstrakcyjnej przestrzeni, wśród chmur. Jej wzrok jest zwrócony w stronę nieba, jedna ręka położona na piersi, druga lekko wyciągnięta. Maryja ma na sobie białą tunikę, oznaczającą czystość oraz niebieski płaszcz odnoszący się do tego, co duchowe, wyniesienie ponad ziemskość. Jej włosy są rozpuszczone, długie i falowane. Głowę Niepokalanej otacza delikatny nimb promienisty, a światło rozjaśnia Jej twarz. To sprawia, że na niej właśnie koncentruje się przede wszystkim uwaga widza. By wzmocnić ten efekt artysta zrezygnował z malowania motywów z Apokalipsy według św. Jana oraz symboli wymienianych w Litanii Loretańskiej, które bardzo często pojawiały się na innych przedstawieniach Niepokalanego Poczęcia.
Grafika z przedstawieniem Niepokalanej i św. Filipa Smaldone jest dziełem siostry Anny Marii ze Zgromadzenia Sióstr Salezjanek Najświętszych Serc.
